sábado, 17 de fevereiro de 2007

Rumba Blanca. Acracia cigana. El Ventilador


No século XVII; chegam a Barcelona um grupo de ciganos levantinos . Instalam-se em El Barri del Portal e nos arredores de la Plaça del Raspall, de Gracia.
Este grupo fui medrando e prosperando com a compra-venda de cousas antigas e o mercadeio dos tecidos e forom-se afirmando em seu novo território. Nos começos do século XX, a comunidade era jà catalano-falante em sua totalidade. Mas seguiram mantendo, como signo de identidade, a sua propria música.
E nunca melhor dito: Sua própria música porque, a talhora, ainda não se põem de acordo os especialistas, sobre as origens da rumba catalana. Segundo cita da revista Flamenco Wordl:

"Algunos hablan de rumba andaluza, que sería a su vez una transposición directa de la guaracha cubana. Otros indican que el linaje de la rumba andaluza se remonta al tango flamenco, que a su vez copia los patrones del tango afrocubano. Algunos estudiosos aportan constancia de la posible influencia del garrotín, un cante propio de los gitanos de Lérida. Y aun hay quienes complican el asunto asegurando que el ritmo que marcaban los gitanos catalanes no fue derivado de esa rumba andaluza o de otras fórmulas de cante liviano, sino tomado de las orquestas cubanas, los Lecuona Cuban Boys y compañía, que durante la primera mitad de siglo XX recalaron en Barcelona y de los marineros caribeños que hacían escala en "La Platxeta" de su puerto."


Pois eu, que não sou especialista em música, só conto histórias, vou seguir com a história de hoje.
Nos anos quarenta, havia um grupo de ciganos de Barcelona que tocavam rumba acompanhados de bongos e güiros nos seus saraos particulares e nas verbenas do bairro.
Mas...quedava por descubrir o último refinamento que faz da rumba catalana algo genuino e diferente: "El Ventilador"
Em que consiste "El Ventilador"?
Citando outra vez "Flamenco world":

Ese "truco tan ingenioso y de fácil ejecución, consiste en darle a la guitarra combinando ritmo, melodía y percusión: rasguear el instrumento a la vez que se tabalea la caja con la mano."

O mérito do invento, pertence a um cigano que tocava em vodas e baptiços, conhescido como "El Toqui", ainda que as suas aportaçoes e a sua difussão, é obra dumha família de vendedores de peixe, apodados "Pescadillas".

O primeiro Pescadilla, Antonio González, tambén por mal nome "El Legañas" e os seus filhos, Manuel, Baldomero Onclo Mero, Joan Onclo Polla e Antonio, o que mais fortemente ficou ligado ao alcume familiar, alargavam as veladas en "El Charco de la Pava" da rua Escudellers e deixavam-se arrebatar já sem miramentos, polo "tumbao" cubano que, no fim dessa década, rondava por aqueles ambientes.

Desde aquel momento fundacional, a familia González descuidou seus negócios e empezou a dedicar todos seus esforços à música. Os dous Antonios não aguardarom nada para presentarse en Madrí com seu novo estilo e os outros irmãos acabaron por ir também. Os cinquenta foram sua década : derom concertos, fundarom grupos, gravaron discos para Belter e Antonio el Pescadilla acabou diante do altar en 1957 com Lola Flores.

Manhã seguiremos passeiando pola rumba catalana, ou barcelonina.

Ainda ficam muitas cousas por contar.



Nenhum comentário: